هم صدایی فروغ و شاملو هنگامی که حادثه احظار می‌شود

هنر و سرگرمی — 25 سپتامبر 2012

بیست و هفتم ماه می ‌است و در سالن انتظارساختمان جدید “بنیاد پریا” که چند هفته‌ای بیشتر از تاسیس رسمی آن نمی‌گذرد جمعیتی به انتظار ایستاده‌اند تا برای دیدن سومین و آخرین اجرای کاری تجربی از سهیل پارسا و گروه هنرجویان ایرانی‌اش به آمفی‌تئاتر بروند. درهای سالن نمایش باز می‌شود و با آنکه صندلی‌ها شماره ندارند اما همه آرام وارد می‌شوند وجایی می‌نشینند. سالن پر شده و چند نفری هم روی زمین جلوی ردیف اول نشسته‌اند. چراغ‌ها خاموش می‌شود و گروه نمایش وارد می‌شوند. سایه بازیگران بر دیوار که درهاله‌ای ازنور زرد و سرخ احاطه شده فضا را وهم‌آلودترکرده. بازیگران برهنه‌پا با لباس‌های ساده سیاه، صدای باد، کندن قبر و شعر شاملو؛ در خلوت روشن با تو گریستم…/ به تکرار. و بعد شعری از فروغ درپاسخ که؛ چرانگاه نکردم / چرا نگاه نکردم / تمام لحظات سعادت می‌دانستند که دست‌های تو ویران خواهد شد / و من نگاه نکردم… هر بار از دهان یکی قطعه‌ای از شعر رها می‌شود. صدای باد، طبل، و حسی که کم کم از بازیگران به تماشاچیان منتقل می‌شود؛ سرگشتگی، ترس و امید واهی به ماهی یا خورشیدی خیالی و هشداری با شعری از شاملو که؛ مستید و منگ جماعت/ و باز تکه‌های شعر و دست‌های خالی و حرکاتی که با رهبری پارسا هر بار جان می‌گیرد و بعد کم کم مسخ میشوی. واژها درهم تنیده و تبدیل به یک صدا شده. جماعت به امیدی واهی دل خوش کرده. کسی می‌آید/ کسی می‌آید / کسی که مثل هیچ کس نیست….و باز بی‌اعتنایی به هشدار شاعر… و بعد از سرخوشی کوتاهی، لهیب سرخ شلاق و ستم. اما جماعت همچنان ایستاده و تاب می‌آورد تا طلوع خورشید و این کلام که؛ دستهایم را در باغچه خواهم کاشت / سبز خواهد شد/ سبز خواهد شد….

همه انگار در مروری بر زندگی و روزگار خویش‌اند. یا اشک می‌ریزند یا لب می‌گزند. بر دیواره سفید صحنه تصاویری و نوایی ملایم که انگار نجوا می‌ کند؛ مردگان این سال‌ها عاشق‌ترین زندگان بودند.