حالا صدای منو می‌شنوی؟ نکاتی درباره استفاده کودکان از تلفن همراه

سلامت — 26 سپتامبر 2012

ماهنامه Today’s Parents/برگردان نادیا غیوری

بچه‌های امروز خیلی سریع کار کردن با ابزارهای جدید را یاد می‌گیرند. اما داشتن این مهارت‌ها با مسئولیت‌پذیری یکسان نیست.

دختر بچه هفت ساله‌ای به نام سرنا تلفن همراه دارد. سی‌جی‌، مادر سرنا، به این دلیل که از تنها منتظرماندن دخترش برای سرویس مدرسه در انتهای یک خیابان پررفت و آمد روستایی نگران بوده، این خط تلفن prepaid یا اعتباری را برای دخترش خریده است. در ضمن سرنا علاقه زیادی به دوچرخه‌سواری با یکی از بچه‌های همسایه دارد. سی‌جی می‌گوید: «شاید من به عنوان یک مادر کمی زیاد فکر و خیال کنم اما فکر نمی‌کنم داشتن یک تلفن همراه ارزان‌قیمت برای استفاده دخترم در مواقع اضطراری چندان ضرری داشته باشد.» سرنا فقط یک‌بار که که سرویس مدرسه او را زودتر از موعد به مقصد رسانده و پیاده کرده و او آنجا تنها مانده بوده، از تلفنش استفاده کرده است.

خیلی از بچه‌ها هم جدای از دلایل کاملا کاربردی فقط به این دلیل که تلفن همراه باعث سرگرمی است، آن را می‌خواهند. تلفن همراه بین خیلی از دوقلوها هم خیلی پرطرفدار است تا حدی که خیلی از مدارس داشتن آن را منع کرده‌اند. البته خیلی از خواهر و برادرها در مدارس ابتدایی ابزارهای شخصی خودشان را می‌خواهند که ترجیحا هم باید اسمارت‌فونی باشد که کلی هم گیم یا بازی داشته باشد، بشود با آن تکست فرستاد و البته یک کیس قشنگ هم داشته باشد یا این که یک تلفن رنگی تاشو ناز باشد.

پیشنهاد خانم جودی آرنال، نویسنده کتاب Plugged-In Parenting، که کتابی است آموزشی در مورد چگونگی ارتباط با نسل دیجیتالی، این است که تا حد امکان زمان دادن تلفن شخصی به بچه‌ها را عقب بیندازید. زیرا از آنجا که بچه‌ها در این سنین واقعا کمتر زمانی هست که تنها بمانند، نیاز مبرمی هم به تلفن ندارند. وی می‌گوید: «به دلایل مختلف اقتصادی و اجتماعی بهتر است که صبر کنیم.» و در ادامه توضیح می‌دهد که همان‌طور که والدین وابسته به اسمارت‌فون خوب می‌دانند، تلفن‌های هوشمند هم می‌توانند مثل بازی‌های ویدئویی یا تماشای زیاد تلویزیون، استفاده‌کنندگانشان را از دنیای اطراف منفک کنند.

وقتی تصمیم گرفتید که وقت خریدن تلفن همراه برای فرزندتان رسیده، یکی از مدل‌های طراحی شده برای بچه‌ها را برای او بخرید که خیلی زیبا هستند و روی آنها امکانات کنترلی زیادی هم برای والدین در نظر گرفته شده است. برای بچه‌های فراموشکار، یک تلفن ارزان با مقدار از پیش تعیین‌شده برای دقایق قابل استفاده یا یک پلن خانوادگی عاقلانه‌تر است. آرنال می‌گوید: «بچه‌های زیر هشت سال خیلی چیز گم می‌کنند. آنها همان‌طور که چکمه‌ها و دستکش‌هایشان را گم‌ می‌کنند، می‌توانند تلفن همراهشان را هم به‌راحتی گم کنند.»

آموزش نحوه استفاده مسئولانه از تلفن همراه مثل زمان مناسب حرف زدن با تلفن یا تکست فرستادن در جمع هم خیلی مهم است. (البته بهترین راه این است که خود شما با رفتار مناسبتان الگوی خوبی برای فرزندتان باشید.) حتما فرزندتان را از هزینه دقیق تلفن کردن و تکست فرستادنش مطلع کنید. اگر تلفنی که به وی داده‌اید از نوع اسمارت‌فون است، شاید بخواهید بعضی از امکانات موجود روی آن از جمله دسترسی به اینترنت و ایمیل را غیر فعال کنید یا همین‌طور در مورد iPodها که این روزها خیلی از بچه‌ها بدون داشتن هیچ پلن خاصی می‌توانند از امکانات اینترنت WiFiموجود استفاده کنند. نکته دیگری که آرنال پیشنهاد می‌کند این است که هر از گاه تلفن فرزندان خود را بررسی کنید تا از احتمال درگیری آنها با مسائلی چون Cyberbullying و یا دریافت تکست‌های آزاردهنده باخبر شوید.

و یک نکته تکمیلی

پرسش: ما فرزند هفت‌ساله خود را به روزی یک ساعت بازی ویدئویی (آن‌هم بازی‌های غیرخشن بعد از تمام کردن تکالیف مدرسه) محدود کرده‌ایم. اما والدین دیگری را می‌شناسیم که قانون ما را قبول ندارند و بازی را برای فرزندشان به هفته‌ای یک ساعت محدود نموده‌اند. آیا روزی یک ساعت بازی خیلی زیاد است؟

پاسخ: در مورد زمان تماشا یا بازی قانون مشخصی وجود ندارد. کار شما درست است چون هم تمام کردن تکلیف را شرط قرار داده و هم بازی‌های خشن (که سبب پرخاشگری کودک می‌شوند) را ممنوع کرده‌اید. اگر این ترتیب برای شما کارساز بوده، پس آن را ادامه دهید و به اصطلاح سری را که درد نمی‌کند دستمال نبندید. در ضمن در مورد بازی‌هایی که دوست دارد با او حرف بزنید. به این ترتیب متوجه می‌شوید که دوستانش چه بازی‌های دیگری را به او معرفی کرده‌اند. اگر در تمرکز کردن مشکل دارد و یا بیش از حد به بازی‌کردن وابسته شده است، شاید وقت آن شده باشد که کمی او را از این نظر محدود کنید.

آموزش نحوه استفاده مسئولانه از تلفن همراه مثل زمان مناسب حرف زدن با تلفن یا تکست فرستادن در جمع هم خیلی مهم است